زیبایی شناسی در ارتودنسی – بخش اول

زیبایی یک مفهوم پویا و در حال تکامل است و در چند دهه اخیر در زمینه ارتودنسی مورد اهمیت فراوان قرار گرفته است. بازگشت به پارادیم ( الگو) بافت نرم اهمیت ارتودنتیست را بیشتر کرده است. به حدی که دستیابی به یک چهارچوب هماهنگ و یک لبخند زیبا به عنوان هدف ایده ‌آل درمان تلقی شده و دیگر به عنوان یک هدف ثانویه در دستیابی به یک اتصال دندانی و یا پایبندی به استانداردهای اسکلتی و دندانی تلقی نمی ‌شود. زیبایی در مفهوم ارتودنسی به سه دسته ماکروزیبایی، مینی‌ زیبایی و میکروزیبایی تقسیم می‌شود.

ماکروزیبایی شامل ارزیابی چهره است که شامل ارزیابی ناحیه فرونتال و تحلیل چهارچوب های آن می باشد. ارزیابی فرونتال شامل ارزیابی تناسب‌ چهره است در حالی که تحلیل جامع آن شامل ارزیابی موقعیت فرونتال نسبت به فک‌ها، سطح مندیبل و برجستگی دندان‌ها و قرار گیری لب است. مینی ‌زیبایی شامل مطالعه چارچوب لبخند است که شامل رابطه دندان و لب عمودی، نوع لبخند، ابعاد عرضی لبخند، نمای لبخند و خط میانه است. میکروزیبایی شامل ارزیابی تناسبات دندان‌ها، رابطه ارتفاع و عرض، اتصالات و امبراژورها، طراحی لثه و ارتفاعات آن و رنگ و سایه دندان‌ها می باشد.

هماهنگی بین این عوامل امکان می‌دهد تا ارتودنتیست به نتیجه مطلوبی دست پیدا کند و بنابراین، این پارامترها به عنوان موارد حائز اهمیت شناخته می‌شوند و در این بین ارتودنتیست باید به دنبال دستیابی به یک چهارچوب هماهنگ از صورت باشد تا بتواند تمامی پارامترهای مورد نظر را لحاظ کند. این مقاله به بررسی جزییات ماکرو، مینی و میکروزیبایی در رابطه با تشخیص و برنامه ‌ریزی درمان ارتودنسی می‌ پردازد.

اهمیت زیبایی شناسی در ارتودنسی

اهمیت زیبایی در ارتودنسی بسیار قابل توجه است با این حال، اغلب به عنوان یک فرایند ثانویه لحاظ می شود. ادوارد اچ. آنگل شیوه خود را بر اساس نوع چهره یونانی اپولو بلورد بنا نهاد و باور داشت که “یک مجموعه کامل از دندان‌ها” برای دستیابی به زیبایی ضروری است.

این نظریه در دنیای ارتودنسی برای چند دهه حاکم بود. نظریه آنگل توسط پزشکانی مانند کیس، توید و بگ که از عدم پایداری و زیبایی پس از ارتودنسی ناراضی بودند، تکمیل گردید و آن ها شروع به ترویج منابع مبتنی بر نیاز نمودند تا به هماهنگی و یک چهارچوب در زیبایی دست یابند. مطالعات انجام‌ شده توسط Bernstein و همکاران به پیدا کردن معنایی درباره آنچه جذابیت تلقی می‌شود منجر شده است.

زیبایی در حال حاضر برای دست ‌یابی به یک نتیجه رضایت‌ بخش مورد اهمیت قرار گرفته است و اکنون بخشی لازم الاجرا در اهداف درمانی تلقی می شود زیرا دیدگاه زیبایی برای ارتودنتیست با دیدگاه یک فرد عادی متفاوت است. باید قبل از شروع درمان به دیدگاه بیمار درباره چهره احترام گذاشته شود. علاوه بر این، اهداف درمان باید به دنبال دستیابی به یک چهارچوب چهره متعادل و هماهنگ نسبت به استانداردهای صورت هر فرد باشد.

ارزیابی زیبایی دندان ها

نیازهای اساسی برای ارزیابی زیبایی دندان و صورت شامل ارزیابی سه ‌بعدی دینامیک و استاتیک چهره در مشاهدات بالینی اولیه، تعیین رابطه لب و دندان و نمایش دندان‌ های جلو (حین استراحت و حرکات چهره) و همچنین تحلیل اثر حجم دندانی و اسکلتی بر بافت نرم اطراف می باشد.

سه بخش زیبایی که در تشخیص ارتودنسی ارزیابی می‌شوند عبارتند از:

1. ماکروزیبایی: شامل ارزیابی تناسب‌ های چهره در سه بعد فضا
2. مینی ‌زیبایی: شامل ارزیابی رابطه دندانی با چهره (رابطه دندان- لب و تحلیل لبخند)
3. میکروزیبایی: این بخش، رابطه دندان ‌ها با یکدیگر را تعیین می ‌کند.

1. ماکرو زیبایی

ارزیابی هم در ناحیه فرونتال و در ناحیه لترال انجام می شود.

• ارزیابی پیشانی

به بررسی هر نامتقارنی در ناحیه فرونتال می پردازد. یک چهره متناسب می‌تواند در جهت هوریزنتال به سه قسمت سنترال، مدیال و لترال تقسیم می شود. فاصله بین چشم ها و هم چنین عرض آن با فاصله پنجمین بخش مرکزی و میانی باید برابر باشد. بینی و دهان باید درون پنجمین تقسیم بندی مرکزی قرار بگیرد و با عرض بینی برابر یا کمی عریض ‌تر از آن باشد. فاصله مردمک چشم ها باید برابر با عرض دهان باشد. تناسب عمودی چهره نیز در نمای جلویی و جانبی نیز باید مورد ارزیابی قرار گرفته باشد.

جهت مطالعه بخش دوم مقاله بر روی لینک زیر کلیک کنید.

زیبایی شناسی در ارتودنسی – بخش دوم