دنتی پارس | تجهیزات دندان پزشکی | منبع لوازم و ابزار دندانپزشکی
در بخش اول زیبایی شناسی در ارتودنسی، اهمیت زیبایی شناسی در این حوزه و تقسیم بندی های آن را با یکدیگر مرور کردیم. در این مقاله به ادامه بررسی فاکتورهای ماکروزیبایی می پردازیم.
- ارزیابی چهارچوب ها
ارزیابی چهارچوب ها شامل پارامترهای زیر است:
- بررسی موقعیت قدامی- خلفی فک: تخمین پروفیل، یعنی محدب، مقعر و مستقیم، به عنوان راهنمایی برای تعیین رابطه اسکلتی و اینکه آیا آرواره ها به طور متناسب در صفحه قدامی قرار گرفته است یا خیر.
درمان اسکلت دندانی از طریق درمان ارتوپدیک و فانکشنال، درمان استتار (از طریق درمان کاربردی و تخصصی) و جراحی ارتوگ ناتیک میسر می شود. پیشرفت ها در زمینه تصویربرداری کامپیوتری، این امکان را برای ارتودنتیست فراهم می کند تا درمان یک بیمار ارتوگناتیک را به طور موثری برنامه ریزی و اجرا کند. با توجه به نوع دندان و تغییرات مورد نیاز آن گزینه های جراحی متنوعی از جمله گسترش استخوان ماگزیلا و همین طور ثابت سازی استخوان ماگزیلا، گسترش استخوان مندیبل و روش های جراحی (ژنیوپلاستی، رینوپلاستی و کیلوپلاستی) فراهم می آورد تا دستیابی به دندان و چهره زیبا میسر شود.
- نسبت های عمودی به صفحات فک پایین: ارزیابی سومین خط عمودی چهره نسبت به صفحه فک پایین در نمای کناری به درمان روند رشد عمودی کمک می‌کند. شیب صفحه فک پایین با طول صورت در ناحیه قدامی مرتبط است. در حالی که شیب صفحه فک پایین معمولا همراه با ارتفاع کوتاه در ناحیه قدامی و مالوکلوژن عمیق همراه است.
- ارزیابی برجستگی دندان های جلویی و موقعیت لب: رابطه بین برجستگی دندان های جلو و موقعیت لب در فرآیند تشکیل طرح درمانی به فرمول بندی این ارزیابی کمک به سزایی می‌کند. موقعیت ایده آل دندان های جلو نسبت به استخوان پشتیبانی آن ها توسط مولفه هایی مانند رابطه فک ها، طراحی بافت نرم و رابطه دندان ها با استخوان پشتیبانی تعیین می‌شود.
برجستگی بیش از حد دندان های جلو توسط لب های برجسته که در حالت استراحت بیش از 3 تا 4 میلیمتر جدا می‌شوند، مشخص می‌شود. عقب نشینی دندان ها در چنین بیمارانی بهبود عملکرد لب و زیبایی چهره را فراهم می کند که این مورد باید در بیماران دارای پروتروژن دوفکی در نظر گرفته شود. عقب نشینی دندان های بالایی تا 2 میلیمتر، برجستگی لب بالایی را کاهش می‌دهد اما این عقب نشینی نباید به حدی باشد که شیب لب بالایی نسبت به خط عمودی واقعی منفی شود.
بیرون زدگی بیش از حد دندان های اینسایزر توسط لب های برجسته مشخص می شود که اگر بیش از 3 تا 4 میلی متر از هم جدا شده باشند برای بسته شدن لب ها، بیمار دچار مشکل می گردد. درمان در چنین بیماری به بهبود عملکرد لب کمک خواهد کرد و معمولا در مواردی که فک بالا دارای برآمدگی هایی بدون عامل خارجی باشند کاربرد دارد. برجستگی نسبی بینی و چانه در رابطه با لب و صورت در برنامه ریزی درمان مهم است.
گاهی اوقات برای دستیابی به نتایج مطلوب نیاز به جراحی است. در مواقعی مانند Class II malocclusion که فک پایین عقب می باشد که باعث افزایش اورجت می گردد و زاویه زیادی بین لب فوقانی و لب تحتانی شکل می گیرد کشیدن دندان های جلویی فک بالا باعث بستن راحت تر لب ها خواهد شد.
با این حال زمانی که لب بالایی دارای زیبایی مورد نظر و در پوزیشن مناسب قرار گرفته است و نازولبیال دارای زاویه مبهم است، در نظر گرفتن لب پایین و محل قرارگیری دندان های فک پایین نسبت به چانه به درمان کمک شایانی می نماید. در مواردی که بیمار دارای دندان های بیرون زده به همراه ارتفاع افزایش یافته lower facial باشد، فقدان شیارهای لابیومنتال ( labiomental) را با عقب کشیدن دندان های جلویی اصلاح می کند.
هم چنین بخوانید: زیبایی شناسی در ارتودنسی بخش سوم
2. مینی شناختی ( Miniesthetics)
- نوع لبخند و رابطه عمودی دندان و لب
سه نوع خنده توسط Tjan و همکاران او بر اساس میزان نمایش دندان و لثه توصیف شده است: کم، متوسط و زیاد.
خنده متوسط از ۷۵ تا ۱۰۰٪ از طول تاج فک بالا را نشان می‌دهد. در نوع خنده کم، کمتر از ۷۵٪ از طول تاج دندان نمایش داده می‌شود، در حالی که خنده بالا یا “خنده لثه‌ای” با نمایش کل طول تاج به همراه یک باند پیوسته از لثه توصیف می‌شود. در نوع خنده کم، افزایش طول دندان های بالایی با استفاده از سیم‌های آرک، الاستیک‌های عمودی جلویی، استفاده متعاقب از الاستیک‌های کلاس II (که می‌توانند سطح اختلال را به طور جلویی بچرخانند) و با کمک جراحی ارتوگناتیک امکان پذیر است. در برخی موارد، ترکیب ارتودنسی و افزایش طول تاج با استفاده از وینیرهای لایه‌ای پرسلن ممکن است پیشنهاد شود. در موارد نوع خنده بالا، علت اساسی ممکن است افزایش افقی ناحیه قدامی، ظرفیت عضلانی بیشتر برای بلند کردن لب بالا و فاصله بین آن ها باشد.
