دنتی پارس | تجهیزات دندان پزشکی | منبع لوازم و ابزار دندانپزشکی
متخصصان یک مطالعه تحقیقاتی طراحی و اجرا کردند. جمعیت مطالعه از بیمارانی تشکیل شده بود که از اوت 2008 تا اوت 2010 جهت ارزیابی MTD اسکلتی مراجعه کرده بودند. افراد مورد مطالعه شامل بیمارانی بودند که از طریق بررسی بالینی، سفالوگرام یا CBCT تشخیص داده شده بودند و نیاز به گسترش جراحی فک بالا داشتند. افرادی که در این دسته قرار نمی گرفتند از مطالعه خارج شدند.
این مطالعه توسط کمیته تحقیقات انسانی دانشگاه کالیفرنیا – سانفرانسیسکو تایید شده است. برگزار کنندگان این مطالعه از همه بیماران موافقت نامه دریافت کردند. بیماران مورد مطالعه توسط اعضای دانشکده جراحی دهان و فک، تحت عمل جراحی اُستئوتومی Le Fort یا SARPE قرار گرفتند تا MTD آن ها اصلاح شوند. اسکن های CBCT در سه بازه زمانی برای بیمارانی که تحت عمل اُستئوتومی Le Fort قرار گرفته بودند تهیه شد: پیش از جراحی، یک ماه پس از جراحی و حداقل 6 ماه پس از جراحی. برای بیمارانی که با استفاده از SARPE جراحی شدند، اسکن های CBCT پیش از جراحی، پس از گسترش فک بالا و حداقل 6 ماه پس از گسترش تهیه شدند.
بررسی ناهنجاری های جمجمه فک و صورت با توموگرافی کامپیوتری – بخش اول
پروتکل های جراحی
برای بیمارانی که اسکلتی بالغ هستند، الگوریتم درمان شامل استفاده از گسترش ماگزیلاری بدون جراحی برای اختلاف عرضی تا 3 میلی متر و گسترش ماگزیلاری با کمک جراحی برای اختلاف عرضی بیشتر از 3 میلی متر، به ویژه هنگامی که اُستئوتومی فک بالا بخشی از درمان باشد. برای اختلاف عرضی از 3 تا 6 میلی متر استئوتومی Le Fort در نظر گرفته می شود در حالی که SARPE برای اختلاف عرضی بیشتر از 6 میلی متر مورد استفاده قرار می گیرد. برای اختلاف بیشتر از 6 میلی متر جراحی SARPE کاربرد دارد زیرا گسترش فک بالا در طول استئوتومی Le Fort نگرانی برای عود یا بازگشت درمان را افزایش می دهد.
اُستئوتومی Le Fort I
پیش از عمل جراحی، تمامی بیماران تحت درمان ارتودنسی قرار گرفتند. پیش از جراحی یک اسکن CBCT انجام شد. تکنیک جراحی شامل استئوتومی های جانبی فک بالا از piriform aperture تا زیگوماتیک، سپتوم بین دندانی، دیواره های جانبی بینی، شکاف پتریگوماگزیلاری و شکستگی فک بالا بود.
استئوتومی چند تکه بین دندان های مرکزی انجام شد. به این صورت که روش 2 تکه بین دندان نیش و اول و روش سه تکه Le Fort برای دندان های پرمولر انجام گرفت. هم چنین برای تکمیل استئوتومی Le Fort یک استئوتومی پاراساژیتال انجام شد.
برای بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند از یک اسپلینت جراحی استفاده شد. تثبیت بخش‌ها با استفاده از 4 پلاک تیتانیومی انجام شد. بیماران پس از جراحی به مدت 2 تا 3 هفته در فیکسیشن بین فکی قرار گرفته بودند. از دلایل تثبیت جراحی فک بالا استفاده مداوم از اسپلینت آکریلیک به مدت 6 تا 8 هفته بود. اسپلینت های جراحی با استفاده از آرتیکولاتور دندانی قابل تنظیم تهیه شده بودند. یک ماه پس از جراحی، بیمار جهت گرفتن اسکن CBCT مراجعه کرد. اسکن سوم حداقل 6 ماه پس از جراحی انجام شد. روند درمان بیمار در طول این دوره با استفاده از درمان ارتودنسی ثابت ادامه داشت. تمامی مراحل درمانی بیمار توسط بهترین دپارتمان فوق تخصص جراح فک و صورت مورد بررسی و نظارت قرار می گرفت.
ادامه این مقاله را در بررسی ناهنجاری های جمجمه فک و صورت با توموگرافی کامپیوتری بخش سوم بخوانید
