بررسی ناهنجاری های جمجمه فک و صورت با توموگرافی کامپیوتری

در این مقاله از طریق مقایسه توموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی گسترش دهنده کام به بررسی و مقایسه اثرات اسکلتی و دندانی کام یا پالاتال اکسپندر با کمک جراحی و اُستئوتومی می پردازیم.

یک مطالعه توسط برخی از متخصصان از جمله William Yao انجام شد. در این مطالعه بیماران به 2 دسته تقسیم شدند. دسته ای از بیماران تحت عمل جراحی SARPE (افزایش سریع وسعت کام) قرار گرفتند و دسته ای دیگر عمل Le Fort را تجربه کردند. پس از هر دو روش اسکن‌ های CBCT تهیه شدند و نسبت ‌های تغییر دندانی به اسکلتی برای بررسی فک بالا استفاده شدند. آزمون ویلکاکسون جهت بررسی نمونه های دریافتی مورد استفاده قرار گرفت. برای هر دو جراحی مقدار P کمتر از 0.05 بود.

در این مطالعه 13 بیمار با میانگین سن 28 سال که از این تعداد 7 نفر خانم بودند مورد بررسی قرار گرفتند. 9 نفر آن ها با اُستئوتومی Le Fort و 4 نفر با SARPE درمان شدند. نسبت‌ گسترش عرضی کام در دندان های خلفی فک بالا برای روش Le Fort و SARPE به ترتیب 0.70 ± 0.41 و 25.20 ± 15.8 بودند و بازگشت دندانی به اسکلتی به ترتیب 1.17 ± 0.80 و 3.63 ± 3.70 بود. نسبت ‌های گسترش دندانی به اسکلتی در قدامی ماگزیلا برای روش Le Fort و SARPE به ترتیب 0.58 ± 0.38 و 31.80 ± 59.4 بودند و بازگشت دندانی به اسکلتی به ترتیب 2.25 ± 3.41 و 4.86 ± 8.10 بود. نتیجه این مطالعه نشان می دهد که ارتباط بیشتری بین تغییرات دندانی و اسکلتی در روش Le Fort وجود دارد در حالی که SARPE نشان دهنده انحراف دندانی و اسکلتی می باشد. برای این 2 جراحی بازگشت دندانی بیشتر از بازگشت اسکلتی بود.

گسترش سریع پالاتال با جراحی یا بدون عمل جراحی، ابزار مهمی برای درمان کمبود عرضی فک بالا (MTD) است که می تواند شامل ارتباط دندانی پسین و فک بالا باشد. سن بیمار و وجود پالاتال می تواند نیاز به جراحی را تشدید کند. هنگامی که MTD بیش از 5 میلی‌ متر است، ممکن است نیاز به عمل جراحی باشد. انواع جراحی زیبایی صورت شامل اُستئوتومی Le Fort و گسترش پالاتال (SARPE) هستند.

Marchetti  و همکاران نتایج بین بیمارانی که SARPE دریافت کرده‌اند و افرادی که تحت عمل اُستئوتومی Le Fort قرار گرفته بودند را با استفاده از مدل ‌های گچی در 3 بازه زمانی ( پیش از آزمایش افزایش وسعت کام، بلافاصله پس از آزمایش و 2 سال پس از آزمایش افزایش وسعت کام) مورد ارزیابی قرار دادند. فاصله میان‌ دندانی با  SARPE حدود 7 میلی‌ متر افزایش یافت و سپس در 2 سال بعد به اندازه 3 میلی ‌متر (36% بازگشت) کاهش یافت در حالی که روش اُستئوتومی Le Fort فاصله میان ‌دندانی را 3.8 میلی‌ متر افزایش داد و سپس در 2 سال بعد به اندازه 0.8 میلی‌ متر (20% بازگشت) کاهش داد.

مطالعه دو بعدی توسط Chamberland و Proffit ارزیابی بلند مدتی را 2 سال پس از SARPE با استفاده از سفالوگرام ها دندان های خلفی و مدل‌ های دندانی بیماران ارائه دادند. میانگین افزایش میان ‌دندانی در مولر اول 7.6 میلی ‌متر با بازگشت میانگین 1.8 میلی ‌متر (24%) بود. آن ها به این مورد اشاره داشتند که تقریبا نیمی از افزایش اسکلتی بوده است (46%). مطالعات دیگر نیز نتایج مشابهی را نمایش دادند.

تصویربرداری سه ‌بعدی به ویژه با استفاده از توموگرافی کامپیوتری با پرتو مخروطی (CBCT)، یک روش جدید برای ارزیابی میزان جدایی سازی sutural و نواحی بازگشت بعد از گسترش سریع فک بالا ارائه داده است. Lagravere و همکاران از تصاویرCBCT 3D برای مقایسه تغییرات عرضی و عمودی بین bone-anchored و دندان های فک بالا استفاده کردند. هر دو رویکرد نتایج مشابهی را ایجاد کردند که این نتایج شامل بیشترین تغییرات در صفحه عرضی و تغییرات حداقل در ابعاد عمودی خلفی بود. Garrett  و همکاران با استفاده از CBCT  تاثیر گسترش سریع فک بالا با استفاده از دستگاه Hyrax در کودکان با میانگین سن 13 سال را مورد ارزیابی قرار دادند. آن ها پی بردند که گسترش عرضی می ‌تواند با جدا کردن بخیه پالاتال (38%) یا خم کردن کام (13%) رخ دهد. مطالعات CBCT هم چنین نشان داده است که کام بیشترین میزان انبساط را دارد.

هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه تغییرات دندانی و اسکلتی بین SARPE و Le Fort جهت اصلاح نقص عرضی فک بالا با استفاده از تصویربرداری سه بعدی است. هدف دیگر این مطالعه تعیین این موضوع است که آیا دندانپزشکی و حرکات اسکلتی در زمان جراحی به یکدیگر وابسته هستند. نویسندگان این فرضیه را مطرح کردند که روش Le Fort در مقایسه با روش SARPE انبساط استخوانی بیشتری را تولید می کند از طرف دیگر عود یا برگشت دندانی هر دو گروه بیشتر از عود اسکلتی است.

بررسی ناهنجاری های جمجمه فک و صورت با توموگرافی کامپیوتری – بخش دوم