دنتی پارس | تجهیزات دندان پزشکی | منبع لوازم و ابزار دندانپزشکی
در بخش اول از مقاله بررسی شکستگی های لفورت LeFort به این سوال پاسخ دادیم که لفورت چیست و در مورد این نوع از شکستگی صورت و انواع آن صحبت کردیم. در بخش دوم تشخیص و درمان آن را بررسی می کنیم.
تشخیص
تشخیص شکستگی های Le Fort از طریق معاینه فیزیکی و استفاده از تصویربرداری انجام می شود. توجه به این نکته مهم است که اگر چه معاینه فیزیکی تشخیص شکستگی را تایید می کند اما ممکن است همیشه وجود نداشته باشد و نباید بیش از حد برای تشخیص به آن اعتماد کرد. علاوه بر این دندانپزشکان باید از فرض تقارن دو طرفه یا خاتمه دادن به فرآیند تشخیصی پس از شناسایی یک شکستگی منفرد لفورت اجتناب کنند زیرا این الگوهای شکستگی کلاسیک همواره زمانی که آسیب با ترومای با سرعت بالا همراه است رعایت نمی شود.
برای ارزیابی بیشتر شکستگی ها باید چندین ویژگی رادیولوژیک لحاظ شود. مهم ترین ویژگی وجود شکستگی pterygoid است که در همه انواع شکستگی لفورت وجود دارد. سایر علائمی که پزشک را وادار به بررسی بیشتر برای علائم شکستگی می کند عبارتند از: شکستگی دیواره جانبی بینی، لبه تحتانی مداری، دیواره جانبی اوربیتال و قوس زیگوماتیک.
افیوژن سینوس پارانازال ممکن است برای تعیین اینکه آیا شکستگی وجود دارد یا خیر یک شاخص مفید باشد. در بیماران مبتلا به ترومای صورت ثانویه به ام وی سی اس علامت سینوسی واضح با فقدان شکستگی در 73٪ همراه بود. اگر چه فقدان افیوژن سینوس پارانازال شکستگی میانی صورت را رد نمی کند.
هنگام رصد شکستگی های Le Fort تصویر برداری سی تی 2 بعدی و 3 بعدی ترجیح داده می شود زیرا جزئیات بیشتری از خطوط شکستگی و آسیب های بافت نرم مرتبط را ارائه می کند. با این حال سی تی 3 بعدی قادر به شناسایی شکستگی های Le Fort است که به وضوح در سی تی 2 بعدی دیده نمی شوند. این امر شناسایی خطوط شکستگی کوچک و تمایز بافت نرم و آسیب استخوان را تسهیل می کند.
مدیریت
بستری شدن در بیمارستان برای 84.5 درصد از بیماران شکستگی فک مورد نیاز است. درصد بیماران شکستگی Le Fort 1 و 2 و 3 که مستقیماً به کیو آر منتقل شدند 9.1٪، 27.3٪ و 26.1٪ بود. میانگین مدت اقامت در بیمارستان برای هر بیمار 9 روز بود و هر بیمار به طور متوسط 1.7 تحت درمان قرار گرفت.
تراکئوستومی روشی موثر و ایمن در شرایط ترومای شدید صورت است. یک مطالعه نشان داده است که تراکئوستومی در 22.4٪ از بیماران شکستگی لفورت و 43.5٪ از بیماران شکستگی لفورت 3 مورد نیاز است. نیاز به تراکئوستومی با پیامدهای ضعیف تری همراه بوده است زیرا میزان مرگ و میر برای بیمارانی که نیازی به تراکئوستومی نداشتند 0٪ بود در حالی که میزان مرگ و میر برای بیمارانی که نیاز به تراکئوستومی داشتند 7.2٪ بود. تراکئوستومی اغلب با استفاده از تکنیک های لوله گذاری فیبر نوری انجام پذیر است.
لوله گذاری رترومولار فیکساسیون فک پایین و انسداد دندان را در حین عمل امکان پذیر می کند. لوله گذاری ساب منتال امکان دسترسی بدون مانع هم به قسمت میانی صورت و هم به حفره دهان را می دهد. لوله گذاری نازوتراکئال در محل شکستگی صورت منع مصرف دارد زیرا می تواند منجر به عفونت سینوسی، آمفیزم مدیاستن و مهم تر از آن لوله گذاری تصادفی داخل جمجمه شود. اهداف مدیریت جراحی شکستگی های لفورت شامل بازیابی برجستگی صورت، ارتفاع و انسداد مناسب است.
پس از بررسی متون، اکثر شکستگی های LeFort 1 از طریق یک رویکرد شیار لثه – باکال از طریق جراحی قابل درمان هستند در حالی که شکستگی های لفورت 2 و 3 اغلب به رویکردهای فرعی یا اضافی نیاز داشتند.
ترمیم قوس زیگوماتیک آندوسکوپی امکان تشریح فاسیای گیجگاهی عمیق را برای محافظت از اعصاب صورت فراهم می کند. اگر شکستگی های همزمان نیاز به بالا بردن فلپ کرونر برای ترمیم داشته باشند در روش آندوسکوپی نشان داده نمی شود.
رویکردهای کم تهاجمی به افزایش زمان عمل، آموزش خاص و تجهیزات تخصصی نیاز دارند اما پتانسیل حفظ عروق عصبی صورت در هنگام مدیریت شکستگی های LeFort باید مورد توجه قرار بگیرد.
ترجیح جراح برای رویکردهای مختلف در جراحی متفاوت است اما به طور کلی صفحات 1.5-2.0 میلی متری برای تثبیت پایه ها کافی است. صفحات کوچکتر ممکن است در لبه زیر اوربیتال، ریشه بینی، ناحیه فرونتو زیگوماتیک و قوس زیگوماتیک استفاده شود که در آن به استحکام کمتری نیاز است و پیوند استخوان ممکن است برای پل زدن عیوب استخوانی موجود در تکیه گاه ها استفاده شود.
مدیریت شکستگی های مربوط به کام سخت به طور سنتی با آتل کام و میله های قوس انجام می شد با این حال هندریکسون بیان می کند که تثبیت داخلی سفت و سخت ممکن است نیاز به آتل کام را برطرف کند و ثبات و دقت بیشتری را برای هم ترازی ایجاد نماید.
صدمات همزمان
بیماران مبتلا به شکستگی های صورت باید از نظر صدمات احتمالی ستون فقرات گردنی و سر به ویژه زمانی که آسیب ناشی از یک مکانیسم با سرعت بالا باشد ارزیابی شوند. شکستگی های لفورت به طور خاص با شکستگی یا دررفتگی ستون فقرات (1.4٪) و آسیب طناب گردن (1٪) همراه بوده است.
شکستگی های درجه بالاتر LeFort با افزایش 2.88 و 2.54 برابری خطر آسیب های داخل جمجمه ای همراه بوده است و در بیماران شکستگی صورت که نیاز به مداخله جراحی مغز و اعصاب دارند 70٪ دچار شکستگی LeFort 3 شده اند.
صدمات چشمی شامل ادم اطراف چشم، اکیموز زیر ملتحمه، کموز، دوبینی، خونریزی رتروبولبار، فشرده سازی عصب بینایی، میدریاز تروماتیک و جداشدگی شبکیه با 8.3% و 6.7% موارد شکستگی لفورت 2 و 3 مرتبط بوده اند از آسیب های چشمی مرتبط با شکستگی های میانی صورت، 4.5 درصد به مداخله جراحی چشم برای دررفتگی عدسی یا ترمیم پارگی گلوب نیاز داشتند.
جداشدگی شبکیه منجر به نابینایی در 0.84 درصد از این بیماران می شود. به دلیل احتمال آسیب دیدگی چشم، معاینه کامل چشم هنگام ارزیابی بیمار با شکستگی میانی صورت ضروری است. صدمات دندانی با شکستگی های لفورت در مقایسه با تمام شکستگی های صورت همراه است (47.7٪ در مقابل 23.2٪)
عواقب
میزان مرگ و میر بیماران ترومای صورت به مکانیسم آسیب، محل و شدت آسیب و وجود صدمات مرتبط بستگی دارد. شکستگی های پیچیده صورت از جمله شکستگی های لفورت دارای نرخ مرگ و میر 11.6 درصدی بودند که در مقایسه با 5.1 درصد در شکستگی های ساده میانی صورت دیده می شد. شکستگی های لفورت 2 و 3 به ترتیب دارای میزان مرگ و میر 0، 4.5 و 8.7 درصد بودند و شکستگی های LeFort افزایش 1.94 برابری خطر مرگ و میر در مقایسه با شکستگی‌های ساده صورت همراه بود.
نتیجه گیری
شکستگی های LeFort الگوهای خاصی از شکستگی های استخوان صورت هستند در حالی که میزان مرگ و میر ناشی از شکستگی های لفورت پایین است. این آسیب ها به ندرت به صورت مجزا رخ می دهند و اغلب با سایر آسیب های شدید سر و گردن همراه هستند.
توانایی تشخیص سریع و دقیق شکستگی های لفورت برای مدیریت موفقیت آمیز بیماران ترومای بلانت صورت بسیار مهم است. مطالعات ما نشان داده است که اطلاعات منتشر شده در مورد مدیریت شکستگی لفورت وجود ندارد به ویژه گزارش در مورد استفاده از تکنیک های جراحی کم تهاجمی و نتایج بلند مدت، تحقیقات بیشتری برای تعیین برنامه های مدیریتی بهینه برای این بیماران مورد نیاز است.
