دنتی پارس | تجهیزات دندان پزشکی | منبع لوازم و ابزار دندانپزشکی
بیماری پری ایمپلنتیت که با نام های پری ایمپلنتایتیس و پری ایمپلنت نیز شناخته می شود به تغییرات التهابی پاتولوژیک در بافت نرم اطراف ایمپلنت اشاره دارد. بیماری پری ایمپلنت Peri-implantitis به عنوان یک بیماری التهابی برگشت پذیر تعریف می شود که با از دست دادن استخوان پشتیبان در بافت های اطراف ایمپلنت همراه است.
مطالعات نشان می دهد که باکتری های بی هوازی ممکن است تاثیرات نامطلوبی بر سلامت بافت اطراف ایمپلنت داشته باشند و منجر به پری ایمپلنتیت شوند. هم چنین پری ایمپلنتیت می تواند به طور مستقیم با توزیع ناکافی فشار جویدن بر روی بافت های اطراف ایمپلنت، منجر به شل شدن اتصالات بافتی شود و در نتیجه فرایندهای التهابی رخ دهد.
شکست ایمپلنت معمولا به استحکام استخوان بستگی دارد. از دست دادن استخوان بیش از 1.0 میلی متر در سال اول و بیشتر از 0.2 میلی متر در سال دوم از عوارض بیماری پری ایمپلنتایتیس است و منجر به تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و در نهایت از دست دادن ایمپلنت می شود.
در واقع عفونت های باکتریایی مهم ترین نقش را در شکست ایمپلنت های دندانی دارند. باکتری های گرم منفی بی هوازی که با پریودنتیت و پری ایمپلنت همراه است از جمله این عوامل می باشند. باکتری هایی از جمله پروتلا اینترمدیا، پورفیروموناس ژنژیوالیس و باکتروئید های فورسیتوس در این دسته قرار می گیرند.
بافت سالم اطراف ایمپلنت در برابر بسیاری از عوامل عفونت زا مانند یک مانع بیولوژیکی عمل می کند و مانع از نفوذ باکتری به استخوان و تحلیل استخوان می شود. عواملی که باعث از بین رفتن بافت سالم اطراف ایمپلنت و در نتیجه آن بیماری پری ایمپلنتیت می شوند عبارتند از:
- دیابت
- پوکی استخوان
- کشیدن سیگار
- درمان طولانی مدت با کورتیکواستروئیدها
- پرتو درمانی و شیمی درمانی
علائم بیماری پری ایمپلنتایتیس
از علائم بیماری پری ایمپلنتیت می توان به تخریب عمودی استخوان کرستال که معمولا نعلبکی شکل است، خونریزی، عفونت و تورم بافت های اطراف ایمپلنت اشاره کرد. پارامترهای مورد استفاده برای تشخیص پری ایمپلنتیت شامل شاخص های بالینی و معاینات اطراف ایمپلنت است. با توجه به افزایش مداوم تعداد ایمپلنت و با توجه به شواهد فوق الذکر باید راهکارهای مناسبی برای درمان ایمپلنت و مدیریت پری ایمپلنتیت صورت بگیرد.
درمان پری ایمپلنتیت
- دبریدمان موضعی
تمیز کردن ایمپلنت با استفاده از ابزارهایی مانند برس های بین دندانی بسیار حائز اهمیت است. این گونه ابزارها برخلاف جرم گیرهای اولتراسونیک مانع زبر شدن سطح ایمپلنت می شوند با این حال برای جلوگیری از آسیب ایمپلنت می توان سطح ایمپلنت را با استفاده از هر دو روش تمیز کرد.
- ضدعفونی سطح ایمپلنت
چهار روش برای ضد عفونی کردن سطح ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرد:
1.پودر هوا: تکنیک ساینده به همراه استفاده از اسید سیتریک
2.تکنیک ساینده هوا – پودر
3.گاز خیس شده در سالین و سپس استفاده از اسید سیتریک
4.گاز آغشته به 0.1٪ کلرهگزیدین و سالین
پارامترهای بالینی، رادیوگرافی (از جمله رادیوگرافی تفریق دیجیتالی) بافت شناسی و استریولوژی تفاوت قابل ملاحظه ای بین روش های مورد استفاده نشان ندادند.
ترکیبی از حساسیت به نور توسط محلول تولوئیدین آبی و تابش لیزر در یک مطالعه آزمایشگاهی نشان داد که این ترکیب باعث حذف باکتری ها از سطوح تیتانیومی ایمپلنت بدون تغییر سطح ایمپلنت می شود. فتودینامیک تراپی نیز یک روش غیر تهاجمی است که می تواند برای کاهش میکروارگانیسم ها در پری ایمپلنت استفاده شود. کلر هگزیدین 2% یا هیدروژن پراکسید 3% می توانند به عنوان ضد عفونی کننده موضعی استفاده شوند. ضد عفونی ایمپلنت های آسیب دیده با پاشش سطوح پلاسمایی تیتانیومی یا سند بلاست و اسید اچ می تواند موثر باشد.
- درمان عفونت
اطلاعات میکروبی در مورد حضور پاتوژن های احتمالی بسیار با اهمیت است اگر چه ترکیب میکروبی ساب ژینژیوال در انتخاب رژیم دارویی لحاظ می شود، الگوهای توزیع پاتوژن های بالقوه نیز در تصمیم گیری برای انتخاب دارو مهم هستند. این موضوع مهم است که آیا آنتی بیوتیک (عامل ضد میکروبی ) به صورت ناحیه ای تزریق شود یا به صورت سیستمیک؟ برای پاسخ به این سوال دندانپزشک باید وضعیت پریودنتال دندان های باقی مانده را بررسی کند. معمولا در صورتی که عفونت های اطراف ایمپلنت کم عمق باشد می توان با استفاده از آنتی بیوتیک ها آن را کنترل کرد.
- جراحی
یکی از جراحی های موثر جراحی فلپ، استفاده از پودر استخوان و ممبرین است با این حال قرار گرفتن در معرض ممبرین متخلخل e-PTFE ممکن است منجر به نفوذ باکتری و عفونت شود. اگر از دست دادن استخوان به طور وسیعی اتفاق بیفتد باعث پس زدن ایمپلنت می شود. در صورتی که تکیه گاه استخوانی کمتر از 3 تا 4 میلی متر باقی مانده باشد برداشتن ایمپلنت توسط فورسپس انجام می شود.
به منظور کنترل پلاک در موکوزیت استفاده از کلروهگریدین 12% به صورت موضعی و هر 8 تا 12 ساعت به مدت 15 روز توصیه می شود و بیمار باید پروتکل های بهداشتی را رعایت کند. استفاده از پروتزها می تواند لحاظ شود و در این بین معاینات باید در فواصل کم صورت بگیرد و بیمار تحت نظر باشد. اگر پری ایمپلنتیت تشخیص داده شود درمان به عواملی از جمله میزان استخوان از دست رفته بستگی دارد.
اگر از دست دادن استخوان در مراحل ابتدائی باشد درمان با آنچه برای موکوزیت پری ایمپلنت تجویز می شود یکسان و در یک راستا است و با اضافه کردن ضدعفونی کننده های اباتمنت ها و آنتی بیوتیک ها درمان های مکمل صورت می گیرد. اگر عفونت گسترش یافته باشد و باعث تحلیل و از دست دادن استخوان شود احتیاج به احیا و بازسازی استخوان از دست رفته و جراحی است. اما هم چنان جای تردید است که کدام درمان برای ضایعات پری ایمپلنتیت با توجه به ابعاد و مورفولوژی دندان مورد نظر موثر است.
نتیجه گیری
بارگذاری ایمپلنت های دندانی منوط به تشخیص زود هنگام پری ایمپلنتیت و موکوزیت در مراحل اولیه است که با تشخیص زود هنگام احتمال پس زدن ایمپلنت به حداقل می رسد. مطالعات اخیر نشان داده است که درمان های ذکر شده در بالا در درمان پری ایمپلنت و موکوزیت اولیه چه در مراحل اولیه و چه در مراحل بالاتر موثر هستند و بر اساس مشاهدات بالینی نقش غیر قابل انکار پاتوژن های پریودنتال در اتیولوژی پری ایمپلنتیت مهم است و استراژی درمان را مشخص می کند.
